Bhutan to kraj znany przede wszystkim z dwóch rzeczy: dziewiczej natury i wysokiego wskaźnika szczęścia narodowego brutto. Pewnie się zastanawiacie, czy taki wskaźnik w ogóle istnieje. Otóż tak – a w skrócie nazywa się go GNH. W 1972 roku czwarty król Bhutanu, Jigme Singye Wangchuck, ogłosił, że „szczęście narodowe brutto jest ważniejsze niż produkt krajowy brutto”. Pomysł łączy działania na rzecz zrównoważonego rozwoju z holistycznym podejściem do miary sukcesu. Zakłada także, że strony dobrostanu niezwiązane z gospodarką znaczą tyle samo co te o charakterze ekonomicznym.
Zasada szczęścia narodowego brutto stanowi, że głównym celem każdego rządu powinno być powszechne szczęście oparte na zrównoważonym i równomiernym rozwoju społeczno-gospodarczym, ochronie przyrody, sprawiedliwości społecznej i pielęgnacji dziedzictwa narodowego. Wskaźnik GNH składa się z 9 kryteriów szczęścia związanych z życiem codziennym. Są to: zdrowie, dobre samopoczucie psychiczne, edukacja, zarządzanie czasem, różnorodność i elastyczność kulturowa, dobre (skuteczne) władze, żywotność społeczna (żywotna społeczność to taka, która polega na silnych więziach wewnętrznych i zaufaniu w bezpiecznym środowisku), różnorodności i elastyczności ekologicznej oraz standardzie życia.
Co ciekawe, podczas każdego spisu powszechnego w Bhutanie mieszkańcy państwa muszą odpowiedzieć na pytanie: „Czy jesteś szczęśliwy lub szczęśliwa?”. W 2017 roku 45,2% Bhutańczyków twierdziło, że są „bardzo szczęśliwi”, 51,6% określało się jako „szczęśliwi”, a „nie bardzo szczęśliwych” było tylko 3,3%.
Przyjrzyjmy się niektórym rozwiązaniom, które wprowadzono w Bhutanie w ciągu ostatnich 40 lat, aby utrzymać wysoki wskaźnik szczęścia narodowego brutto.
Zdrowie: czwartki to dni pieszych – ogłoszono, że każdy czwarty dzień tygodnia będzie dniem chodzenia na piechotę, by ograniczyć ruch drogowy, hałas, zanieczyszczenie środowiska, a także aby propagować aktywny styl życia.
Pielęgnowanie tradycji: Bhutańczycy nadal noszą na co dzień swój strój narodowy o nazwie kho.
Ochrona przyrody: ponad połowę terenu państwa ustanowiono parkiem narodowym.
Samodoskonalenie: nauka języka angielskiego jest obowiązkowa – wszyscy Bhutańczycy są zobligowani do tego, by poznać język obcy.
Podróż do Bhutanu nie jest tak prosta, jak się wydaje: liczba turystów chętnych odwiedzić Bhutan rośnie z roku na rok. Ze względu na coraz większe zainteresowanie podróżnych tym niewielkim krajem władze wprowadziły tak zwany „Minimalny pakiet dzienny”, który wynosi 250 USD w sezonie wysokim i 200 USD w sezonie niskim. Pakiet zawiera: zakwaterowanie w trzygwiazdkowym pensjonacie lub hotelu, pełne wyżywienie, przewodnika po Bhutanie na cały okres pobytu, przejazdy wszystkimi państwowymi środkami transportu, wyposażenie kempingowe i przewóz w przypadku wycieczek pieszych, a także opłatę za zrównoważony rozwój (SDF) w kwocie 65 USD. W ten sposób rząd zamierza dbać o porządek na najczęściej uczęszczanych trasach i zachować kontrolę nad turystyką.
Duchowość: buddyzm to w Bhutanie religia dominująca oraz jeden z głównych powodów, dlaczego Bhutańczycy są tacy szczęśliwi i żyją w równowadze ze sobą nawzajem i naturą. Kilka lat temu odkryto, że mieszkańcy medytują rzadziej niż kiedyś, toteż w szkołach wprowadzono obowiązkową medytację, która trwa 10 minut dziennie.
W Bhutanie się nie pali – i to od 2010 roku. To także jedyny kraj na świecie, w którym palenie i handel tytoniem są prawnie zakazane.