Kto nie słyszał o „modzie wysokiej”? Tak w przybliżeniu tłumaczy się z francuskiego popularne w świecie mody pojęcie haute couture, które oznacza „wysokie krawiectwo”. Marki takie jak Chanel, Valentino, Giorgio Armani, Christian Dior czy Versace słyną wręcz ze swoich kolekcji haute couture.
Prawdę mówiac, nie istnieje bardziej eliterna forma mody. Co więcej, ten typ krawiectwa obwarowany jest we Francji ścisłymi zasadami, które wymagają od domów mody kunsztu na wyjątkowo wysokim poziomie, szycia ręcznego oraz drobiazgowości. Aby ubiegać się o miano haute couture, marka rękami przynajmniej dwudziestu rzemieślników musi we własnym paryskim atelier stworzyć dla pojedynczego klienta odzież szytą na miarę. To nie wszystko! Ma za zadanie także opracować minimum pięćdziesiąt oryginalnych projektów i przedstawić je co roku na wybiegu podczas tygodni mody haute couture, odbywających się w styczniu i lipcu.
Z powodu precyzyjne ustalonych kryteriów zrzeszenia Chambre Syndicale de la Haute Couture i postępowych zmian, jakie dokonują się w sektorze odzieżowym, część dziennikarzy uważa haute couture za wymierającą formę sztuki. W rzeczywistości ona wcale nie umiera, ale staje się wyzwolona, rozwija się i reformuje swoje pojęcie mody, by nadążyć za tempem, które narzuca jej branża.
Chcąc unowocześnić swoje fundamentalne pojęcie o tygodniu mody, w ramach Haute Couture Fashion Week 2017 marki wyspecjalizowane w krawiectwie wysokim zaprosiły do udziału w imprezie innych producentów odzieży. Goście zaprezentowali na wybiegach kolekcje będące przeciwieństwem haute couture, czyli prêt-à-porter, dostępne w standardowych rozmiarach i znacznie niższych cenach. Swoje gotowe do noszenia projekty pozwolono przedstawić łącznie dwudziestu trzem wytwórcom. Ponadto tylko trzynaście domów mody otrzymało oficjalne zaproszenie, aby zademonstrować swoje dzieła w styczniu – wśród nich znalazły się między innymi Christian Dior, Chanel, Valentino i Ulyana Sergeenko, pominięto natomiast Givenchy i Yiging Yin.
W ciągu ostatnich lat granica dzieląca haute couture od prêt-à-porter nieco się zatarła. Wszystko przez to, że grupa projektantów doskonalących się w wysokim krawiectwie zmalała, a działalność związana z prêt-à-porter dostała wiatru w żagle. Wobec tego logiczne wydaje się pytanie: co się dzieje w wyniku tej zmiany? Filep Motwary, znawca branży i kurator pokazów, zareagował na nie projektem „Haute-à-Porter”, w którym próbuje połączyć najlepsze cechy obu działów mody. Wcielając swój pomysł w życie, Motwary stara się dowiedzieć, czy atrybuty przypisywane przez nas w dzisiejszych czasach modzie haute couture nie zazębiają się ze współczesnym rozumieniem prêt-à-porter.
„Najważniejszą zaletą haute couture jest możliwość zupełnego zapomnienia o rzeczywistości. Brakuje tego w modzie prêt-à-porter, która musi być praktyczna i przeznaczona dla większej liczby odbiorców… I choć prawie wszystkie prezentowane na wystawie okazy pochodzą z kolekcji prêt-à-porter, wielu gości zastanawia się, czy rzeczywiście tak jest. W znacznej części eksponowanych egzemplarzy trendy potraktowano wyjątkowo bezkompromisowo i ciężko uznać, czy zwyczajni klienci byliby w stanie włączyć je do swojej garderoby” — wyjaśnia Motwary.
Mimo że kolekcje prêt-à-porter tworzone są z myślą o codziennym życiu, rzeczywistość nierzadko weryfikuje to założonie. Część gotowych do noszenia ubrań to w gruncie rzeczy wizytówki domów mody i nie nadają się na zwyczajne okazje. Dlatego właśnie Motwary stworzył pojęcie haute-à-porter – i wypełnił lukę dzielącą krawiectwo wysokie od odzieży dostępnej w sklepach. Kurator sądzi również, że to dopiero początek. Być może pewnego dnia określenie haute-à-porter na stałe znajdzie się w słowniku pojęć z branży mody, stając się dla mnóstwa projektantów takim samym obszarem działalności jak haute couture i prêt-à-porter.